Anmeldelse

Chanta
K.L. Kølleskov
Überpress, 2024

I Chanta blir lesaren kasta inn i ei framand verd prega av etterdønningane av ein omveltande samfunnskollaps. Generasjonar etter samanbrotet er minna om det som hadde vore blitt vaska ut, og for det meste erstatta av minna om krigar og konflikter om ressursar. Men kanskje ligg det noko i den historia som kan endre framtida?

Chanta – bok 1 er starten på det som kan bli ei høgspent forteljing om jakta på kunnskap om kva som hende i den store kollapsen. Det blir fortalt med ein sjølvsikker strek og med ei oppbygging som gir inntrykk av at forteljaren veit kvar reisa skal gå.

Hopp i det

Den første vi møter, er Geraldine, ei ung kvinne som akkurat har hoppa frå eit synkande skip. Medan ho kavar under overflata, vert ho akkompagnert av teksten frå eit brev heim til mamma: “… Jeg dro til Moravia, på tross av dine advarsler. Men ikke vær bekymret. Jeg er ikke alene. Det var en røff start, men jeg er her nå.”

Kølleskov kastar ikkje bort tida med å etablere karakterane sine, og introduserer med god dramaturgi dei to neste som skal utgjere Geraldine sitt reisefølge. Elijah kjem inn som eit mistenkeleg blankt ark. Med barnet sine vidopne auge ser han ut til å heile tida intenst observere det som skjer rundt han. Tredjemann i følget verkar vesentleg meir verdsvant enn dei to første, og tilfører ei kjensle av risiko og fare. Dei utfyller kvarandre på eit vis som gir gode moglegheiter til både karakterutvikling og konflikter.

Kvardagstøys

I det ein opnar permane på boka, vert ein møtt av ein rosa bakgrunn med dei tre hovudpersonane i djeveldrakter. Dei ser ut til å vere midt i ei gjenskaping av dansen til Walk Like an Egyptian. Dette kjennes som eit frampeik til ei av dei mest sjarmerande sidene ved boka – ei kvardagsleg og lett glede som av og til kan gi seg utspel i spontane dansekonkurranser eller fribryting. Desse utbrota bidrar til å gjere dei tre levande, og minner om at sjølv når tilværet blir meiningstungt, kan det kvardagslege presse seg fram.

Det same kjem til uttrykk i korleis hovudpersonane møter uventa situasjonar. Dei er forfriskande dårleg budd og har på kvar sine sider manglande kunnskapar om verda dei reiser gjennom. Det er god grunn til å vente at den litt sviktande heltekompetansen kan føre dei opp i mange kinkige situasjonar etter kvart som historia skrid fram.

Ein usunn farge

Chanta ser ut til å trekke på ganske varierte stilreferansar. Her er element som kjennes som framtidsfantasy frå europeisk tradisjon og grep som kjennes mangainspirerte. Syns- og kameravinkel blir sjonglert på kreativt vis, og bidrar for eksempel til ei svimlande oppleving av overveldande arkitektur og å vere ute av sitt element når dei tre finn vegen til eit stormøte i Moravia sitt frigjeringsparti. Same grep bidrar til det kaotiske inntrykket av eitt av partimøtets trekkplaster – det som må vere ei av dei mest kroppspositive framstillingane av ei orgie som har vore sett i norske teikneseriar.

Fargevala gir eit usunt uttrykk, og understrekar effektivt det postapokalyptiske miljøet historia finn stad i. Karakterdesignet er solid, og er med på å bygge ut personlegdomane til dei ulike. Samtidig er særleg Geraldine utstyrt med eit så stort emosjonelt register og mimikk at den samla variasjonen i uttrykk innimellom kan truge opplevinga av henne som ein konsistent karakter.

Noko å seie

Den største styrken til denne utgjevinga er at Kølleskov raskt greier å skape ei spenning og eit løfte om at spenninga vil bere historia til eit punkt der den kan løysast ut. Det kjennes tidleg ut som Kølleskov har noko å fortelje, noko det vil vere verdt å følge med på. Mykje av grunnen til det er måten ho porsjonerer ut elementa, som etterlet eit inntrykk av at det ligg meir bak enn det både lesaren og karakterane kan vite. I det dørene lukkar seg for første del av historia, verkar det som dei har rota seg inn i den største faren dei har møtt så langt. Kva slags fare det er snakk om, ligg endå i skuggane.